Osobisty? Czy aby na pewno? Chyba nie tkwi tylko w mojej głowie.
Zbyt dużo pytań zadajesz. Zbyt dużo już teraz wiesz. Sam tego chciałeś. Dlaczego to zacząłeś? O co tak naprawdę Ci chodzi? Oprócz tych słów, które wypowiadasz, znaczą coś one? Sam się na to pisałeś i sam wypatrzyłeś to co Cię zaintrygowało. Zrobiłeś pierwszy krok, nie żałowałeś, wręcz przeciwnie. Inteligencja? Mądrość? Bystrość? Jeszcze młodość, a w niej 'mała' różnica. Sam to powiedziałeś. Nie zdawałeś sobie sprawy z tej bystrości, szybko ją dostrzegłeś i cenisz. Jedna kartka papieru. Dzień. Smutek. Piękno. Jeden zlepek. Tyle łączy, a zarazem dzieli? Czego oczekujesz ode mnie? Od siebie? Zaskoczyłeś. Każdy z nas ma rację, prawda? 'Trafił swój na swego'.
A Ty? Dlaczego? Dobrze to ukrywałeś. Trochę za późno. Naprawdę nie chciałam, żeby to się tak potoczyło. Nie chciałam spuszczonego wzroku i mam nadzieję, że go nie będzie już więcej razy. Ten krok coś zepsuł, prawda...?
CIEBIE - dziś przepraszam, a - CIEBIE- pytam, czego Ty tak naprawdę ode mnie chcesz?
Taniec nie potrzebuje choreografii, wyuczonych kroków, poklasku. Taniec potrzebuje muzyki, uczuć, emocji, serca, pasji, wolności i tego co jest w środku. To wszystko niesie w tańcu - jest najlepszym choreografem. Taniec wyzwala emocje i je nazywa, opowiada historię, czasami lepiej niż słowa, wyraża to co trudne do powiedzenia i zrozumienia, pomaga, potrafi być lekiem na niejeden chaos.
