A w kuchni czuję się jak ryba w wodzie...

Ten tytuł to tak trochę na przekór ;). Każda osoba znająca moje podejście do tego tematu głośno by się zaśmiała słysząc takie zdanie z moich ust :).

Bo jak dla mnie gotowanie jest tylko i wyłącznie stratą czasu, a jakbym mogła żyć bez jedzenia,  jedzenie byłoby przyjemnością, nie przynoszącą żadnych korzyści, to szczęśliwie żyłabym bez niego :).  (Jakkolwiek dziwnie to wszystko zabrzmiało :) )

Mam w swojej kuchni zasadę - jak najszybciej i jak najmniej inwazyjnie :). Chociaż czasami w piątki, mając czas, juz po zajęciach, odpoczynku, przygotowuje sobie coś naprawdę często przerastającego moje możliwości i wtedy jestem dla siebie pełna podziwu, zresztą nie tylko ja :D.

Jednak też często pomimo wielu chęci i ambitnych planów mało mi z tego wszystkiego wychodzi, bo wielkiego talentu kulinarnego również nie posiadam, chociaż to że po prostu tego nie lubię przewyższa w tym zestawieniu. I tak mogę przytaczać wiele ciekawych przypadków moich kulinarnych popisów...  Jednym z ciekawszych był tort, który postanowiłam zrobić... Na sam koniec postawiłam juz tylko na wygląd i wycinałam biszkopt, odmierzajac idealną równość cyrklem! :] Czasami różne pomysły przychodzą do głowy ;).

A na ten temat zebrało mi się jak usłyszałam rozmowę mojej mamy i siostry, dotyczącą oczywiście świątecznych przygotowań i ciast między innymi... Więc słysząc to wysunęłam tylko jedno życzenie, jednak mama stwierdziła, że to zły pomysł, po czym ja stwierdzilam, dobrze sama zrobię! ( co mialo być raczej szantażem i zachętą dla mamy). Na co moja siostra zareagowała: wiesz I. Ty nie bierz się za robienie ciasta, bo ono i tak nie wyjdzie, po czym tata dołożył I. zrobi zakalec numer jeden!

I to nie jest tak, że moi najbliżsi we mnie nie wierzą :D. To były rozmowy raczej z  uśmiechem na twarzy, poł żartem poł serio. Bo przecież każdy w mojej rodzinie zna moje zdolności i uwielbienie do gotowania. Tak wiec ja wracam do swojej przedświątecznej funkcji, czyli nic nie robienia, dotrzymywania towarzystwa, czekania aż w końcu będzie Wigilia i ubieranie choinki z moim małym bratem. I szczerze... Niech już będzie po świętach i niech ze wszystkich zejdzie to świąteczne ciśnienie, bo czasami jest ono zabawne, a czasami zwyczajnie męczące ;). Niech każdy je przeżyje na swój sposób, ale niech już będą...

Bardzo czegoś ostatnio żałuje, ale przecież czasu niestety nie wrócę. A może nie warto tak o tym myśleć... Tylko jak tu nie myśleć, jak to samo cały czas siedzi w głowie.