Trudno żyć z taką świadomością

To oczywiste, że każdy z nas kiedyś odejdzie. Niestety nie żyjemy wiecznie i musimy się z tym pogodzić. Wykorzystać czas, który otrzymaliśmy w jak najlepszy sposób. Być świadomym tego, że nie wrócimy do niczego z przeszłości. Może to dziwnie zabrzmiało, ale chyba często o tym zapominamy marnotrawiąc te cenne chwile. Życie. To najcenniejszy dar. To my piszemy swoją historię. Wypełniając każdy dzień tym co wydaje nam się najlepsze. Czasami wypełniając te dni niezupełnie tym co jest produktywne, co spełnia nasze marzenia, co daje nam radość... Bo chyba zbyt często mamy wrażenie, że jesteśmy młodzi, a życie, właśnie ten czas, który jest nam dany jest nieograniczony. A przecież nic nie trwa wiecznie. I kiedy rzeczywistość w praktyce nam to uświadomi, trochę nas to uderza. Bo przecież jak już wspomniałam każdy z nas jest świadomy tego, że kiedyś odejdzie. Odejdziemy my, nasi bliscy, przyjaciele.... Ale jeżeli patrzymy na to przez pryzmat czasu, który wyznacza choroba to jest to trochę trudne do zrozumienia. Hmm... Może nie do zrozumienia, a do zaakceptowania, oswojenia się z tym. Bo mimo świadomości, że przecież nie jesteśmy nieśmiertelni i wszystko moze się wydarzyć , nawet tragiczny w skutkach wypadek następnego dnia rankiem, który odbierze nam życie w kilka chwil, jednak przecież zazwyczaj nie zakładamy najgorszego, mamy nadzieje żyć długo, do późnej starości. Doczekać  ważnych wydarzeń w życiu, podczas których będziemy otoczeni najblizszymi. Przeciez to normalne, ze chcemy dzielić z nimi te chwile. Dlatego trudno jest żyć ze świadomością, ze jedej z najbliższych dla nas osob za dziesięć lat moze juz nie być. Moze za dziesięć, a moze nawet nie za dziesięć. I tak. Ktoś moze powiedzieć to bardzo dużo czasu, pewnie też kiedyś bym tak komuś powiedziała, żeby go pocieszyć, ale teraz wiem, że to marne pocieszenie. I przecież powinnam w pewnym stopniu się cieszyć, jakkolwiek głupio to nie brzmi, bo przeciez mogło być gorzej. To mogła być choroba, która w kilka miesięcy, a nie lat zabierze nam kogoś bliskiego, a tak już kiedyś było w moim przypadku. Wiec tak. Powinno szukać się pozytywów ? Znalazłam jeden. Na wiecej chyba mnie nie stać. Ale przeciez nie można się załamywać, trzeba się cieszyć. Chociaż to tylko jeden pozytyw. I w sumie to moze rzeczywiście jest on troche krzepiący, ale gdy przychodzą do głowy różne myśli wybiegające daleko w przyszłość wtedy robi się smutno... . I może jednak trochę przesadzam, ale jednak mnie to w pewnym stopniu przeraża, chyba pojawia się strach. Jak to wszystko będzie dalej wyglądać i chyba nie martwię się tutaj o to co ja będę czuła, jak ja sobie z tym poradzę, bo wiem, że jakoś jak zwykle sobie poradzę, będę jak zwykle tą silną i pozytywną, która wlewa dużo energii i radości w życie, u której ci którzy nie powinni nie ujrzą łzy, bo po co mam dolewać kolejne fale smutku do tej sytuacji, która nie może być tak traktowana, bo pomyślmy o tym jakie myśli kłębią się w głowie osoby chorej, mimo tego że może żyć w pełni normalnie, funkcjonować jak przed chorobą, ale...?
Jednak łzy kiedyś, gdzieś w zaciszu będą płynęły, czasami pomagają.

A codzienne sprawy, studia i życie wokół nie daje czasu na myślenie, może to i lepiej. Chociaż czasami dobrze jest założyć słuchawki na uszy, zapomnieć o wszystkim, nie przejmować się studiami czy czymś innym, bo to przecież tylko dodatek do naszego życia, ważny, ale nie najważniejszy. Dlatego możemy  posiedzieć przy zgaszonym świetle, poparzyć na miasto, wyjść, iść przed siebie, chłonąć świeże powietrze.

Teraz jest już chyba trochę lepiej. Może już to w pewnym stopniu zrozumiałam. To przecież kolejna lekcja w życiu, która ma coś do niego wnieść.

Po tej wiadomości oczywiście bez namysłu kupiłam bilet na pociąg i w piątek wróciłam do domu. Wszyscy byli zaskoczeni, bo tylko jedna osoba wiedziała, że wracam, przecież miałam przyjechać do domu dopiero na święta, ale życie pisze różne scenariusze. Musiałam jechać i wszystkiego się dowiedzieć 'po swojemu'. Może ta podróż trochę mi pomogła. Kolejny tydzień zleciał w mgnieniu oka, kolokwia, zaliczenia, od czasu do czasu sen i znów weekend, ale ten mam zamiar poświęcić na wyspanie się, bo z tym ostatnio ciężko.

I naprawdę trochę przerażające jest jak szybko płynie czas. Dopiero był poniedziałek, dziś już na szczęście piątek, ale ja przecież pamiętam jak ten rok się zaczynał, a już powoli się kończy. Oczywiście z przytupem. Od wielu osób często słyszałam, że listopad to chyba najgorszy miesiąc. Zawsze próbowałam ich przekonać, że wcale nie jest taki zły z wielu powodów. U mnie nigdy nie był wcale najgorszy, może dlatego, bo mam urodziny, jakoś nie zauważałam jego ciemnych stron. W tym roku już nikt mnie nie musi przekonywać do tego jaki jest listopad... Bo mimo tego że jak co roku zaczął się od moich urodzin, później było już tylko gorzej, a jak już myślałam, że będzie lepiej to skończył się tak jak się skończył i jeszcze przelał wszystko na grudzień.

Ale teraz już jest lepiej, już trochę sobie to wszystko w głowie poukładałam.